‘n Geel gebed vir Lent
12 April 2019
Lof kom aan U toe, Here.
Al is die dae soos die hoëveldse winter
waar alles binne buite koud raak saans:
staalrame, klinkermure, vaalgeel gras,
sementpaadjies tussen breë beddings niks,
waar vreemdes binne praat, waar vaders vloek,
waar dit ruik na rook en politoer en kos,
‘n oom, te oud, iewers in ‘n kamer
onder growwe grys komberse hoes –
en jy weet jy hoort oralster, behalwe hier.
Lof kom aan U toe, Here.
Al is die parkeerterrein mismoedig leeg,
die geel son flou van voor, die teer wat blink
in leë strate, waar robots in ‘n ry af rooi wys,
alles beelde letterlik van niks nie, hoor,
almal huis toe reeds behalwe daar
‘n boemelaar, wat dwaal om plek te soek
en jy self ook graag wou tuiskom,
in jou eie huis, maar altyd, altyd eers ‘n
‘n ander draai moet ry.
Lof kom aan U toe, Here.
Al kan jy hierdie Lent nie eers een gebed
geskryf kry nie (die beste deel van Lydenstyd,
wat oor die algemeen mos maar vir my misluk).
Maar toe almal alreeds huis toe was,
vir die aand-geselligheid en iets voedsaam om te nuttig
toe die skemer skraal raak en U alleen laat om te hang,
was dit wáárlik lydenstyd – verlate, búíte, bitterlik –
en dít is Lent: om net U te sien, Gekruisigde, dis al,
en te wéét, te wéét:
my Heenkome,
my Tuiskoms,
my Warm Welkom.
